Sinds het begin in 1974, na de transformatie, hebben ettelijke duizenden mensen in verschillende landen kennis gemaakt met de CCI aanpak van het omgaan met hun eigen emoties. En ze zijn daar nog steeds mee bezig. Op hun manier. Ook al doen ze dat buiten wat voor organisatievorm dan ook. Die CCI aanpak is op zich zelf ook nog steeds in ontwikkeling. Zoals we dat ook individueel zijn. Dat CCI proces ontvouwt zich en ontwikkelt zich gelijktijdig met onze eigen ontwikkeling. Meer dan ooit – althans in mijn visie – ontwikkelt de totale afwezigheid van wat voor autoritaire invloed binnen CCI dan ook, zich tot een formidabele uitdaging. En wel een uitdaging binnen jouw eigen verantwoordelijkheid ‘hoe je het zelf wilt zien’ en ook binnen de grenzen van respect voor alles en iedereen. Daarin evolueert de respectvolle onderlinge aandacht en het delen met elkaar, tot een ‘transpersoonlijke’ en daarmee spirituele ontdekking.
Dit voortgaande proces blijft net zo lang doorgaan zolang mensen zich blijven verwonderen over vragen naar het wat, waarom en hoe, dat ze in hun leven beleven. Emoties zijn als het ware de mijlpalen die markeren wat we in ons leven tegenkomen. De noodzaak om daar op een voor ieder eigen passende manier mee om te gaan, blijft dus ook een doorgaand levensproces.
Daar van uitgaande lijkt het mij in het kader van CCI zinvol om ons ook te beraden hoe we om willen gaan met CCI-toekomst vragen. Niet dat we daar voor nu en voor altijd een antwoord op moeten formuleren. Maar wel om ons bewustzijn wakker te houden dat straks de dingen anders zullen zijn dan we ze tot nu toe hebben beleefd. Dat lijkt me verstandig.
Een feit is immers dat de CCI benadering zich over de wereld verspreidt. Het aantal talen waarin met CCI (of aanverwante, vaak meer autoritaire varianten) omgegaan wordt met emoties neemt toe. En gelukkig beschikken we nu over een methodiek – de CCI gebarentaal – om met mensen wier taal we niet machtig zijn, toch de CCI aanpak te gebruiken. Dat roept overigens bijvoorbeeld de vraag op hoe we in de toekomst onze internationale CCI bijeenkomsten realiseren. In tijd en in plaats. Daar zijn ook allerlei beperkingen bij die we onder ogen moeten zien. Zoals: wat is de meest effectieve omvang – voor de deelnemers – van zulke bijeenkomsten. Naar mijn persoonlijke ervaring gemeten zijn dat er zo rond de tachtig. En hoe organiseren we – bijvoorbeeld wanneer de Chinezen  CCI ontdekken – onze onderlinge internationale communicatie op allerlei terreinen? Daarbij natuurlijk ook in aanmerking nemend de kern van het CCI gebeuren! Ontwikkelen we één ‘CCI visie’ of ontwikkelt iedere ‘cultuur’ zijn eigen variant en houdt die voor zichzelf? En vinden we dat erg?  
We hoeven deze vragen niet nu te beantwoorden. En tegelijkertijd is het goed om ons er bewust van te blijven dat ook wij – net als ieder ander – graag blijven doen wat we altijd al deden. Voor sommigen zelfs al 35 jaar! Er is overigens niets op tegen om de wijze waarop we vroeger de dingen deden, op hun waarde te blijven schatten. Dat betekent overigens ook dat we bewust moeten blijven dat onze visies van nu daar uit zijn voortgekomen. En dat we derhalve de veranderingen die dat nu vraagt ook dienen te accepteren en gewoon uit te proberen. En dat betekent dat we dan ook nu moeten doen wat dat gebiedt!