De CCI USA 2014 van 22-27 april in Ivoryton stond in het teken van de 40ste verjaardag van CCI USA. Het thema was Roots & Shoots, wortels en nieuwe loten. Tja, dat klinkt beter in het Engels.

Bij aankomst kregen we een vrolijke rode koffiemok. En een bijzonder naamkaartje om om je nek te hangen. Op de achterkant stond het tijdschema van de week, workshoptijden, maaltijden, enz. Gouden vondst, en ik denk dat dit geholpen heeft om beter op tijd te komen als er een activiteit startte.
De CCI begon voor Joke met het faciliteren van de newcomers-meeting, samen met Dency Sargent. Daarna, na het diner, was de openingskring: thema, culture setting, het kiezen van buddy’s, de vorming van supportgroepen en dergelijke. Bij het laatste werd ervoor gezorgd dat er een goede mix was tussen – relatief – nieuwe CCI-ers en degenen die al vaak waren geweest. Dit gebeurde door op volgorde van basistrainingjaar te gaan staan en dan werden er kaartjes uitgedeeld.

intro’s

Woensdagochtend werd besteed aan het houden van intro’s. Introducties, waarbij een aantal supportgroepen wordt samengevoegd en ieder om de beurt voor de groep iets over zichzelf vertelt, al dan niet aan de hand van vragen. Tenzij je anders aangeeft is de inhoud vertrouwelijk.

structuur

De structuur van de workshop was: vroege ochtend workshops-ontbijt-openingskring-ochtendworkshops-lunch-middagworkshops-supportgroepen-diner-avondactiviteiten.

deelnemers

De deelnemers aan deze CCI kwamen behalve uit de USA uit Duitsland (1), Israel (2), UK (4) en Nederland (2). Opvallend was het grote aantal Amerikanen dat later kwam. Elke dag kwamen er wel een paar bij. Vakantie is een schaars goed in de US.

rondjes

Nieuw was, dat in de openingskring de aankondigingen in drie delen werden gedaan: logistieke zaken, community onderwerpen en persoonlijke zaken. Het duurde even voor ieder begreep waar wat thuishoorde, en toen werkte het goed.

aktieve nieuwkomers

Er was duidelijk aandacht besteed aan het geven van een aktieve rol aan de nieuwe deelnemers, bijvoorbeeld bij het leiden van de openingskringen.

tabletalks

Tijdens de maaltijden waren er table-talks: tafels voor mensen die over een bepaald onderwerp wilden uitwisselen. Iedereen kon een table-talk organiseren, en ze werden tijdens de openingskringen aangekondigd.

avondactiviteiten

Er waren geen workshops in de avond. Een avond werd de filmavond. Te beginnen met een drietal korte filmpjes: onze buurt in Donkerbroek had het thema USA gekozen voor een dorpsfeest en onze straat had een film (met Engelse ondertiteling) en een drive-in bioscoop gemaakt. Via Amerikaanse cocounselers kregen we autonummerplaten voor een Yellow Cab. Bij de première speelden we het Amerikaanse volkslied, in uniform… Dat wilden we graag delen met de (echte) Amerikanen en de filmpjes werden zeer enthousiast ontvingen. Wil je ze ook zien? Hier zijn de links, behalve van het spelen van het volkslied, dat staat niet op internet):
March of the Rockets en West-kapelle to the moon.
Daarna keken we naar de 2 uur durende door Jenny Dillman samengestelde film over CCI-USA
1994-2014. Het waren opnames van tussendoor, aankomst en afscheid, en de talentshow.
Ook op deze CCI hadden we een geslaagde talentshow.
De laatste avond was er een feestelijk diner, gevolgd door – les in – Universal Dances of Peace. Voor diner en avond waren ook niet-cocounselende partners welkom. Een twintigtal gasten uit heden en verleden van CCI-USA woonde die bij en genoten met de CCI gangers van de vertoning van de film die Jenny Dillman had gemaakt.

wanneer is de CCI in Nederland?

Een terugkerende vraag in de wandelgangen: “wanneer is de volgende CCI in Nederland? 2017? Dat is al gauw”. Iemand vroeg zelfs of we al een accommodatie hadden gereserveerd! (Een idee misschien?) Nederland is kennelijk populair bij de Amerikaanse cocounselers.

de business meeting en community sharing

De business meeting en community sharing was voornamelijk aankondigingen van CCI’s, wat gesteggel over notulen die er niet waren, nieuws uit de communities. Leukste nieuwtje: twee Engelsen hebben een basistraining aan teenagers gegeven, die van kindsafaan met hun ouders op de Family Week in Laurieston hall, een jaarlijkse CCI workshp, waren geweest. Ook werd het on-line gaan van de CCI Worldpass website, met dank aan CCN, aangekondigd. Hierover binnenkort meer!

Niek ‘s CCI 2014

Deze CCI-USA was de eerste die ik bijwoonde zonder aantekeningen te maken. Sinds lang, want de eerste CCI ontmoeting waarin ik dat wel deed dateert van 1994 in Groesbeek. Ik heb het ‘gewoon’ aanwezig zijn deze keer uitbundig gevierd na het voorproefje daarvan in Israel in het najaar van 2013. Op het verzoek om ook te participeren in het welkomstgroepje voor CCI-USA 2014 (bestaande uit 2 personen) had ik al eerder enthousiast gereageerd. Dat was overigens heel vanzelfsprekend omdat het telkens weer een feest is om elkaar weer te zien na tenminste een jaar!

Een feest was het ook om de nieuwkomers te verwelkomen in de introductie bijeenkomst die Joke en Dency Sargent als gebruikelijk gaven over het fenomeen van een CCI bijeenkomst. De follow up daarvan gedurende de CCI bijeenkomst heb ik overigens niet meegemaakt.

roods en shoots

Ik realiseerde mij al eerder, dat ik, als de jongste van een gezin van indertijd vijf kinderen (en hun ouders) binnen afzienbare tijd de enige zou kunnen zijn die het verhaal van de belevenissen tijdens de tweede wereldoorlog nog kon verder vertellen.En dat dit daarna dan ook definitief zou stoppen.
Daarom besloot ik in augustus 2013 een poging te doen om die herinneringen te beschrijven. Vooral de afgelopen maanden was ik daar bezig mee geweest en de tekst van die weg naar vrede in mijn verleden, naar mijn heden en mijn toekomst, werd de bewustwording van dat proces zelf. Vrede is het resulaat van je eigen reacties op wat je overkomen is of overkomt. Het is je eigen verworvenheid en niet iets wat je van buitenaf aangereikt wordt. Mijn persoonlijke thema en dat van de CCI-USA vulden elkaar dus bijzonder aan.

Het had ook tot gevolg dat de enige workshop die ik faciliteerde, ging over dit aspect van mijn leven nu. De workshop, aangekondigd als een eenzijdige sharing met dit onderwerp, werd bijgewoond door vier deelnemers. Die sharing ging over de reis van mij en mijn familie die begon toen ik negen jaar oud was toen de 2e wereldoorlog voor ons begon en die eindigde toen ik veertien was. Dat gaf mij ook de gelegenheid om tijdens de afsluiting van deze CCI op zondagmorgen 27 april niet alleen de aanwezigen maar ook hun voorgangers te bedanken voor hun support aan mij: om hen niet alleen te bedanken voor CCI om mijzelf te bevrijden maar ook voor het feit dat zij mij in 1945 bevrijd hebben.

andere CCI activiteiten

Andere CCI activiteiten van mij tijdens deze CCI bijeenkomst waren van sociale aard. Zoals de langzamerhand traditioneel geworden tocht naar het plaatsje Essex om daar, samen met Joke en Jim Marks te genieten van een Amerikaans ijsje of een kopje koffie. Maar ook woonde ik een zogenaamde lunch-tafelbijeenkomst bij over ‘ouder worden, gepensioneerd worden en de vertrouwde campus, met vrienden en omgeving verlaten ‘. Niet iedereen heeft die ervaring,maar die van het ouder worden wel. Het aantal stoelen in de openings- en sluitkringen neemt voortdurend toe, evenals het aantal rollators. En het aantal jeugdigen neemt mondjesmaat toe. Maar het stijgt tenminste nog!

Zelf startte ik een discussietafelbijeenkomst over het fenomeen van ‘confidentiality’ (vertrouwelijkheid) wat – zeker in de USA – een belangrijke rol speelt. Dit fenomeen is ook in mijn ogen een van de belangrijkste fenomenen van het co-counselen. Het verdient daarom alle aandacht. Juist daarom mag het ook niet misbruikt worden. Omdat ieders persoonlijke integriteit en veiligheid er mee gemoeid is. En erger nog, dat die daardoor, wellicht ongewild beschadigd kan worden. Hoewel verschillende kanten hiervan ter sprake kwamen kan ik me niet herinneren dat er een eenduidige mening uit rolde, Het kan ook zijn dat het, naar Amerikaanse inzichten, gewoon geen onderwerp voor discussie was. Voor mij overigens nog wel!

taalproblemen

Opmerkelijk vond ik – voor mijzelf – deze keer, dat taalproblemen zich meer dan anders deden gelden. In het bijzonder was dat het geval in deelrondjes, waarbij wellcht door emoties overweldigd, vooral Amerikaanse vrouwen zeer moeilijk bleken te zijn verstaan. Het kan overigens ook best mijn eigen (leeftijd) ontwikkeling zijn geweest die daar de oorzaak van is.

Meer dan anders was het wederzijds verstaanbaar zijn een kwestie die mijn aandacht vroeg. In dat kader had ik daarover met een van mijn supportgenoten een boeiend gesprek. Zij vertelde mij – en ik zal dat later nog nader onderzoeken – dat een wetenschappelijk onderzoek over de effectiviteit van communicatie uitwees, dat de toonhoogte waarnee de boodschap wordt geuit voor meer dan de helft de effectiviteit daarvan bepaalt. Het zien van de communicator draagt daar – via bodylanguage – voor meer dan 20% toe bij en de rest heeft te maken met het (her)kennen van de gebruikte woorden.

Overigens is naar mijn mening ook de ontvanger – voor een deel – verantwoordelijk voor het verstaan van de boodschap van de boodschapper. Namelijk naar de mate waarin deze de boodschapper sympathieker vindt of niet. De uitleg van de boodschapper wordt ‘gewoon’ niet gehoord en ‘wil ook niet gehoord worden’ naar de mate waarin deze wel of niet sympathiek geacht wodt! In ieder geval is het communiceren tussen mensen gecompliceerder dan vaak verondersteld wordt!

CCI-workshops

De workshops die ik bi jwoonde waren die van Rose Evson en Richard Horobin (twee co-counselors en trainers van voor de werkelijke start van CCI in 1974) die het je blijvend uitleven van ontladingen op een kussen ontraden, en in plaats daarvan lachen als ontlaadmethode gebruiken; en een workshop van Jenny Dillman-Marks in een praktische beleving van de ‘Imaginaire Dialoog´. Deze discusie met jezelf en ‘het onzichtbare’ toegepast in co-counselverband, bleek mij persoonlijk heel effectief. Ook woonde ik een workshop van een ‘mannengroep’ bij waar vrouwen geen toegang toe kregen. Hoewel ik een uitgesproken tegenstander ben van zulke discirminaties, moet ik toegeven dat deze hier en nu wel werkte! Waarbij ik mij overigens blijf afvragen of er echt zo een wezenlijk verschil bestaat tussen mannen en vrouwen in hun humanistisch reactievermogen. En of we hier toch niet feitelijk te maken hebben met een vooral cultureel georiënteerd verschil.
Daarnaast nam ik ook van harte deel aan de dagelijkse openingskringen, de bijeenkomsten van mijn zes deelnemers tellende supportgroep, de filmvertoning van de imaginaire reis van Donkerbroek’s West-Kapelle naar de maan en de viering van het veertigjarig bestaan van CCI-USA.

Joke’s CCI 2014

Het was fantastisch iedereen weer te zien en te weten dat we met elkaar ruimte kunnen creëren om te groeien en te zijn.

Ik heb gemengde gevoelens over het doen van intro’s. Zou net zo lief gelijk met workshops starten, dan leer je elkaar ook wel kennen. Behalve dat is het onmogelijk te onthouden wat wel en niet vertrouwelijk is, dus voor de zekerheid kom ik nergens op terug. En soms is dat lastig, gezien het soort informatie dat mensen geven in intro’s.

Tijdens de community-rondjes had ik vaak het gevoel dat ik op een Amerikaans LW was, het waren vooral erg lokale mededelingen. dat was enerzijds leuk, een kijkje in de keuken, anderzijds soms een tikje saai voor mij als buitenstaander.

In de tweede openingskring, die grotendeels werd gefacilteerd door twee gloednieuwe cocounselers, faciliteerde ik een oefening, gebaseerd op een in Israel bijgewoonde workshop. het was mooi om daarbij ook de muziek van de Israëlische Mirjam te delen.

De film over 20 jaar CCI was mooi om te zien en soms werd ik er ook weemoedig van om mensen te zien die er niet meer zijn. En over hoeveel tijd zullen de cocounselers bij het zien van zo’n film zeggen: oh kijk, Joke, weet je nog? Dat en het toenemend aantal rolstoelen en rollators maakte me extra bewust van de tijdelijkheid van ons bestaan.

workshops

De eerste workshop die ik deed was een workshop intensief cocounselen. We begonnen met te delen wat we verstonden onder intensief contract. Daarna deed iedereen een sessie in de groep. Wat me opviel is, dat bijna iedereen, nou ja iedereen behalve de facilitator en ik, de facilitator als medewerker koos. Dat is heel Amerikaans, en ik vond het jammer dat niet meer mensen de kans kregen om medewerker te zijn in een intensief contract. Het voelde ook ongelijkwaardig.
Een andere workshop die ik bijwoonde had als titel Body-Mind connection. De werkwijze was om met kussens een dialoog aan te gaan met je lijf, of een specifiek deel daarvan. Je gaat van het ene kussen naar het andere, eventueel een derde om te integreren en af te ronden. Mooie methode! En mijn lijf en ik hadden elkaar wel wat te melden…
Verder deed ik een workshop over maatschappelijke klasse en hoe dat je beinvloedt (uit de herwaarderingscocounselhoek).
Er was een vraag of iemand een workshop family constellation wilde geven. Er wasniemand die daarvoor opgeleid was, wel 3 mensen die het uitgebreid hadden ervaren met Agotha Russza in Hongarije. We besloten het gewoon te doen zoals we het daar begrepen hadden, in het besef dat het misschien anders was dan de “officiële” werkvorm: familyconstellation coco style. En in het besef dat we allemaal cocounselers en zelf verantwoordelijk zijn. Het was een prachtige workshop.
De laatste middag deed ik een meditatieworkshop. De aankondiging was veelbelovend, deze methode zou zelfs je DNA veranderen… Of dat gebeurd is, ik zou het niet weten, het was een prettige ervaring.
Zelf bood ik een workshop Music & Emotions aan, zoals we eerder in een Nederlands weekend met Marian van Wijngaarden deden. Op verzoek bied ik aanstaande zaterdag een dag-workhop bij Fred aan met hetzelfde thema.