Van de redactie….

Toch nog een korte nieuwsbrief. Nog even een herinnering aan het komende landelijk weekend voor wie zich nog niet heeft opgegeven. Ook nog nieuws over Siglind Willms en een interview van Gert Kortenbach.

namens de redactie, Liesbeth

Landelijk weekend 7 – 9 november

Over 2 weken is het weer zo ver, het Landelijk Weekend in Putten belooft weer veel leuks. Geef je vooral nog op, als je dat nog niet gedaan hebt. Op dit moment hebben 19 mensen zich al aangemeld. Er is dus nog plaats. 1 november sluit de inschrijving. Het thema “oud worden, jong blijven” geeft veel aanknopingspunten om te co-counselen of zelf een work-shop te geven. Nieuwelingen zijn natuurlijk ook welkom. De organisatie staat klaar om jullie te ontvangen in de Peppelhoeve in Putten, een heerlijke omgeving. Hier kun je alles nog eens lezen en je inschrijven. Tot ziens,  Ron, Rob, Mark en Liesbeth

Bundesverdienstkreuz voor Siglind Willms

Van Joke Stassen kregen we het bericht doorgestuurd dat op 10 oktober j.l. Siglind Willms het “Bundesverdienstkreuz” kreeg uitgereikt voor haar jarenlange verdienste op het gebied van Psychologie, geweldspreventie en zelfhulp. Het krantenartikel daarover vind je hier, en het heeft ook een plek gekregen op een publieke pagina van onze website.

De meeste van ons kennen haar goed en weten dat zij ook een van de stuwende krachten is die in Duitsland het cocounselen als zelfhulp methode op de kaart heeft gezet.

Haus Kloppenburg in Munster is ook nu nog het centrum van het cocounselen en wij vinden het zeer verdient dat zij deze fantastische prijs heeft gekregen.  Jullie kunnen hier het hele artikel lezen.

Liesbeth Bianchi

Wat heeft Co-counseling je opgeleverd?

Interview met Dieter Brinkmann
Oktober 2025

De naam Dieter Brinkmann is een pseudoniem op zijn verzoek. Bij de redactie is de echte naam bekend.
Dieter woont in Duitsland en werkt sinds 1992 met co-counseling. Hij was toen 44 jaar. Vandaag spreek ik met hem over zijn ervaringen met deze methode. Hij vertelt waarom hij ermee begonnen is, hoe hij het ervaren heeft en hoe co-counseling zijn omgang met zichzelf en anderen veranderd heeft.

Aanleiding

Voor Dieter was 1992 een erg druk jaar: hij had een grote verbouwing, een veeleisende baan en was bezig met de oprichting van een kleuterschool – en tegelijkertijd kampte hij met nog een andere belasting. Sinds zijn geboorte lijdt hij aan een spierziekte, waardoor hij steeds weer voor een bepaalde tijd erg verzwakt is. Soms is dat zo heftig dat hij niet uit zijn stoel kan opstaan. Voor zijn collega’s en buren verborg hij zijn ziekte met veel moeite, verzon veel verhalen – een energieverslinder. Het was voor hem vanzelfsprekend om er met niemand over te praten, behalve met zijn familie of goede vrienden. Zijn gevoel zei hem dat praten verboden was, maar rationeel wist hij dat openheid nodig was. Dat was voor hem dringend geworden, want hij was, zoals hij zelf zegt, “the juice of life” aan het verliezen. De momenten van ontspanning en vreugde raakten op.
Zijn vrouw wees hem op een krantenartikel over co-counseling. De kop luidde: “Therapeuten binnenkort werkloos – ontwikkel jezelf verder met co-counseling – wederzijdse therapie”. Hij schreef zich in voor een training bij Roelof Roggema uit Amsterdam. Dat was zijn start. Dieter leerde vooral om echt naar anderen – en naar zichzelf – te luisteren; dat zette veel in gang.

Resultaat

Dieter leerde talrijke technieken kennen die hem hielpen om meer duidelijkheid te krijgen over zichzelf. Sommige zijn heel eenvoudig, zoals ‘herhaling’. Hij merkte dat het verhaal elke keer anders en vollediger werd – en begreep waarom hij sommige dingen aanvankelijk had weggelaten. Dieter leerde praten over schaamte en angst.
Het was een lange weg voordat hij eindelijk openlijk voor zijn ziekte kon uitkomen. Daarvoor had hij veel sessies nodig – meer dan een half jaar. Hoe moest hij over zijn zwakke periodes vertellen zonder dat buren of collega’s hem daarna als minderwaardig zouden beschouwen? Tegelijkertijd bood het opkomende internet hem nieuwe mogelijkheden. Hij kon wereldwijd zoeken. Hij vond mensen met vergelijkbare verlammingen in de VS en Taiwan. Moed, duidelijkheid en inspiratie haalde hij ook uit co-counselingsessies.
Toen kwam zijn coming-out voor zijn collega’s – en hij ervoer een onverwachte opluchting. Als hij er vandaag, in 2025, over vertelt, kan hij alleen maar zijn hoofd schudden. Sindsdien heeft hij geen enkele negatieve opmerking meer gehoord als reactie op zijn zwakheden. De remmingen die hem als een geheime kracht hadden weerhouden om zijn zwakheden te tonen, lijken hem vandaag absurd.

Op de dag van zijn coming-out, halveerden zijn problemen zich – simpelweg omdat hij niet langer de energie hoefde op te brengen die hij voorheen in verstoppertje spelen en voorbereidingen stak. En er gebeurde iets onverwachts: hij was bang geweest dat hij nu voortdurend aangestaard zou worden, dat hij dus in het middelpunt van de belangstelling zou staan. Maar een week later zag iemand hem moeizaam de trap opgaan en zei: “Jij bent toch die met Parkinson, of was het houtverduurzamingsmiddel?” Hij kon nu antwoorden: “Nee, ik ben die met de periodieke verlammingen. Kun je misschien mijn tas dragen?” Al snel was het onderwerp weer verdwenen uit het dagelijks leven van de anderen. Dieter zegt: “Veel mensen klagen over slecht luisteren – soms is het ook een zegen dat niet alles blijft hangen.”

Oorzaak

Pas later begreep Dieter waarom hij zo lang had gezwegen. In zijn familie werd hier helemaal niet over gesproken. Zijn moeder leed ook aan de spierziekte en vertelde hem op een gegeven moment dat ze dit tijdens het nazi-tijdperk absoluut geheim moest houden. Als haar ziekte tijdens haar opleiding bekend was geworden, dreigden dwangmaatregelen zoals sterilisatie – en zij wilde kinderen. Aha: daarom het principe “Dit mag nooit bekend worden!”. Deze beschermingsreflex behield ze ook na de oorlog. Het enige wat ze tegen haar zoon zei, was: “Het geeft niet, het gaat weer over.” Voor Dieter waren er daarom als kind vreselijke situaties. Een voorbeeld: hij speelde bij een buurjongen. Diens moeder merkte dat hij niet van de vloer kon opstaan. Ze droeg hem door het dorp naar huis en riep daarbij luid: “Hij heeft de Engelse ziekte.” Met de kennis van de angsten van zijn moeder kon Dieter haar later vergeven – ook dat leerde hij tijdens de sessies.

Leren

Dieter heeft door co-counseling veel voor zichzelf geleerd en is vervolgens na een langere opleiding zelf co-counsel-trainer geworden. “In elke training leert de trainer het meest”, luidt zijn stelling. “Simpelweg omdat je de training heel zorgvuldig moet voorbereiden en jezelf daarbij vragen stelt die je jezelf anders niet zou stellen.” Dat maakt je rijk en veelzijdig. Hij geeft een voorbeeld: de “luie sessie”. Een cursist geeft te kennen dat hij geen zin meer heeft, anderen zijn het daarmee eens. Dieter pikt dat op en introduceert de “luie sessie”: de helft van de deelnemers gaat op een mat liggen en doet niets; een ander zit ernaast en let goed op. Na een tijdje beginnen de liggende deelnemers te praten en intensief te werken, te praten – hun oude plan is verdwenen en er komen nieuwe, interessante gedachten naar boven. Dieter vindt veel wijsheid in de reacties van de cursisten. Irritatie door deelnemers is voor hem een signaal om beter te kijken.
Het gebruik van co-counselingtechnieken scherpt het bewustzijn voor wat er overal gebeurt. Elke zin en elk woord hebben effect. Dieter ervaart dit bewustzijn als een soort creatieve kracht. Als voorbeeld noemt hij een vriend die zich niet meldt. Tijdens een sessie maakt hij voor zichzelf duidelijk: wat betekent deze vriend voor hem? Waar zou hij hem gekwetst kunnen hebben? Hij nodigt hem uit om te komen eten en concentreert zich op alle goede dingen die hij kan zeggen. Dat ontspant hem in eerste instantie zelf; op een gegeven moment wordt de sfeer zo ontspannen dat de vriend uit zichzelf begint te vertellen – en het probleem verliest aan gewicht. Dieter voegt eraan toe: “Aandachtig luisteren geeft ook invloed en is niet per se goed. Sommigen voelen zich ertoe aangetrokken, anderen voelen zich er eerder door afgestoten – daarom is aandacht voor grenzen nodig.”

Prijs

Dieter voelt dat het nadelen heeft om te denken in termen van interventies en mogelijkheden: hij staat er vaak alleen voor met deze elementen. Hij zou graag meer mensen om zich heen hebben die met dezelfde aandacht bijdragen aan het welslagen van het samenzijn. Om te beginnen door anderen niet de mond te snoeren, maar vanuit oprechte interesse ruimte te geven. Zijn ervaring: er zijn minder mensen die dat kunnen dan je zou hopen – maar enkele vrienden kunnen het, en gelukkig ook zijn vrouw en dochter.
Tijdens een lang verblijf in het buitenland heeft zijn dochter veel geleerd, bijvoorbeeld over het leiden van groepen en het sturen van communicatie. Tegelijkertijd merkte ze dat ze haar interesse verloor in sommige situaties waarin ze zich voorheen vanzelfsprekend bewoog – “de prijs”, zoals ze zegt. Als dochter van Dieter is ze als het ware co-counselor van de tweede generatie. Al op de middelbare school bemiddelde ze tussen haar klas en een lerares. Op de vraag waar ze dat had geleerd, antwoordde ze dat ze het onder andere thuis had geleerd.

Inzicht

Co-counseling hielp Dieter om zijn innerlijke motor – en de brandstof daarvoor – beter te begrijpen. Een belangrijk aspect is dat hij opgroeide op een boerderij: “Daar werk je de hele dag; wie niets doet, wordt nauwelijks opgemerkt.” Dus werkte hij zijn hele leven lang. Dat was vermoeiend, maar ook een bron van kracht en vaardigheid. Co-counseling hielp hem dat te begrijpen, te accepteren en erom te kunnen lachen. Hij is ervan overtuigd: je kunt altijd iets doen. Hij adviseert om de dingen moedig te bekijken en tijdens het gesprek iets te bedenken. Er is bijna altijd wel een goed idee waar nog niemand aan heeft gedacht – zelfs in uitzichtloze situaties is er altijd wel ergens een lichtpuntje te vinden, als je volhoudt.
Wat hij ook belangrijk vindt: het gaat niet om een zerosumgame. In een zerosumgame wint de ene partij evenveel als de andere verliest, dus de ene wint ten koste van de andere. Als je op een positieve manier samenwerkt en je concentreert op wat echt telt, kunnen beide partijen winnen. Dat is het mooie ervan. Wie door co-counseling eenmaal de ‘fles van mogelijkheden’ heeft geopend, vergeet dat niet meer.

Gert Kortenbach, met dank aan Dieter